Το τελευταίο αντίο στο Θανάση

Ο μεγάλος μας ηθοποιός, ο άνθρωπος που αισθανθήκαμε όλοι μας δικό μας, άφησε την τελευταία του πνοή μετά από μοκρόχρονη παραμονή του στο νοσοκομείο "Ερυθρός Σταυρός".
Ημουν στη κηδεία τους αναμεσα σε τοσους ακομη απλους ανθρώπους στην Αγιά Μαρίνα στο Θησείο.

Θέατρο, ταινίες, γέλιο... Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς για την καριέρα του!!!
Εγώ θέλω όμως να θυμηθώ κάτι άλλο...
Θέλω να θυμηθώ πως "μεγάλωσα" μαζί του...
Θα διαβάσετε αλλού για τις.....
126 ταινίες του, τις επιθεωρήσεις που έπαιξε, τη θεατρική του παρουσία και το πλούσιο γενικά βιογραφικό του...
Η ουσία όμως δεν βρίσκεται εκεί. Είναι μέσα στην ψυχή ενός παιδιού που μεγαλώνει με τον Βέγγο στην καρδιά του. Είναι μέσα στο οικογενειακό γεγονός και τις στιγμές που ζεις με τους δικούς σου ανθρώπους όταν μοιράζεσαι αυτά που σου προσφέρει ένας τέτοιος άνθρωπος. Είναι οι στιγμές που ζεις και τώρα, σαν γονιός πια, όταν βλέπεις ξανά και ξανά και δεν χορταίνεις την προσφορά του!
Την δεκαετία του '80, όπου μεγάλωσα, τα κανάλια ήταν δύο. Κάθε Σάββατο βράδυ, έπαιζε Ελληνική Ταινία στην ΕΡΤ, μετέπειτα ΕΡΤ1, ΕΤ1 και κάθε Κυριακή μεσημέρι στην ΥΕΝΕΔ, μετέπειτα ΕΡΤ2, ΕΤ2 και πρόσφατα ΝΕΤ... Τότε ήταν οικογνειακό γεγονός. Ευκαιρία για το σπίτι να μαζευτεί και όλοι μαζί να δούμε ταινία.
όταν έπαιζε "κάτι" ήταν κάτι καλό. Υπήρχαν και κάποιες μέρες γιορτής: Σήμερα έχει ΒΕΓΓΟ!!! Κείνη η μέρα ήταν ΓΙΟΡΤΗ!!! Καθόμασταν όλοι μαζί, γελούσαμε όλοι μαζί, ζούσαμε την ταινία. Γινόμασταν όλοι ένα, ταυτιζόμασταν μαζί του.
Εγώ έμαθα ότι στη ζωή τρέχεις!!! Στη ζωή όλα είναι δύσκολα και υπέροχα συνάμα!!! Στη ζωή, έχεις ευθύνες, χρειάζεται να τα καταφέρνεις, χρειάζεται να έχεις φιλότιμο. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να είσαι έξυπνος, αρκεί να είσαι αυθεντικός, εργατικός, φιλότιμος... Στη ζωή χρειάζεται να είσαι γλυκός και να έχεις αγάπη για τον πλησίον σου. Έμαθα να λέω "καλέ μου άνθρωπε" και να ξέρω να ζητάω, ικέτης με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου τη βοήθεια και τη συνεργασία... Έμαθα, έμαθα, έμαθα, έμαθα...
Έμαθα πάνω απ' όλα πόσο σημαντική είναι η οικογένεια! Πόσο όμορφα περνάς όταν γελάς μαζί με τον πατέρα σου, τη μητέρα σου, τους δικούς σου ανθρώπους και όταν μοιράζεσαι τα ίδια συναισθήματα, την ίδια κουλτούρα... Όταν ερμηνεύεις μαζί τους τη ζωή, όταν ταυτίζεις τα παραδείγματά σου από τη δική σου βιογραφία με τα δικά του παραδείγματα...
Θα μου λείψεις καλέ μου άνθρωπε... Θα μου λείψεις πολύ. Αλλά θα είσαι και πάντα εδώ. Θα είσαι η γιορτή μου, στο δικό μου σπίτι πια, με το δικό μου παιδί. Θα είσαι για μένα η δική μου ευκαιρία, στη δική μου οικογένεια. Γιατί αυτό κατάφερε ο καλός μας άνθρωπος. Να μας κάνει, γεννιές τώρα να είμαστε μαζί, να ζούμε μαζί, να μοιραζόμαστε όμορφα πράγματα μέσα στα σπίτια μας...
Να ένα καλό της κρίσης, για να μην ξεχνιόμαστε. Η οικονομική δυσπραγία έχει κάνει τα κανάλια να παίζουν περισσότερες ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου. Αυτό θα φέρει περισσότερο Βέγγο μέσα στα σπίτια μας... Θα φέρει περισσότερη ψυχή. Ελληνική καρδιά. Την καρδιά μας.
Να είσαι καλά εκεί που θα πας. Μέσα από την ψυχή μου! Την ψυχή ενός παιδιού, που μερικές φορές ξεχνιέται και νομίζει πως μεγάλωσε. Αλλά μόλις σε βλέπει, καταλαβαίνει πως, ότι και να γίνει, δεν θα είναι διαφορετικό από αυτό που ένοιωσε μαζί σου, μαζί με τους δικούς του, όταν βρίσκονταν μαζί για σένα...

Με απέραντη αγάπη,
Στρατής