Τα τελευταία 30 χρόνια δανειστήκαμε από Γερμανούς Συνταξιούχους για να μπορέσουμε να αγοράσουμε BMW και Mercedes, προσλάβαμε λογιστές για να καταφέρουμε να δηλώσουμε λιγότερα στην Εφορία, , κάναμε εθνικό σπορ το φακελάκι στους δημόσιους λειτουργούς, το φροντιστήριο στους μαθητές , την δεύτερη αφορολόγητη δουλειά, ονομάσαμε επαγγελματικά αυτοκίνητα τις λιμουζίνες για να πηγαίνουμε με αυτές στα μπουζούκια. Στη προσπάθεια μας να ζήσουμε από τον τουρισμό εξαντλήσαμε τις ακτές, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, κάναμε Γεωτρήσεις παντού μετατρέποντας το υδροφόρο ορίζοντα σε θήλασα, μπαζώσαμε ρέματα, βάλτους, παραλίες και κάνουμε σε όλα τα στραβά μάτια. Κάλος μηχανικός ήταν αυτός που μπορούσε να μας βγάλει ένα αυθαίρετο να λαδώσει τη Πολεοδομία και το Δημο. Καλός πολιτικός αυτός που μπορούσε να καλύψει την παρανομία μας. Καλός εφοριακός αυτός που τα έπαιρνε για να κουκουλώσει μια υπόθεση. Προσλάβαμε Αλβανούς και άλλους ανασφαλίστους οικονομικούς μετανάστες ώστε να κάνουμε τη δουλεια μας φτηνότερα, αλλά στην συνέχεια είπαμε ότι δεν τους θέλουμε γιατί μας παίρνουν τις δουλειές.
Μάθαμε να πετάμε τα σκουπίδια μας στο δάσος, η στη θήλασα, να αδειάζουμε τους υπονόμους στη παραλία, εκπαιδευτήκαμε στο πως αποχαρακτηρίζουμε την δασική ή αγροτική μας ιδιοκτησία για να χτίσουμε την αυθαίρετη (ή νόμιμη) βιλλίτσα μας. Πασχίσαμε με νύχια και με δόντια να βάλουμε το παιδί μας στο δημόσιο αδιαφορώντας αν όσο προσθέτεις υπεράριθμους δημοσίους λειτουργούς μικραίνεις το κομμάτι της πίττας που παίρνει ο καθένας και φυσικά αδιαφορώντας αν ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να παράγει για να έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αξιοπρεπείς μισθούς.
Κατασπαταλήσαμε το Δημόσιο χρήμα και το Ευρωπαϊκό. Πλιατσικολογησαμε τον τόπο μας και κάναμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Και μέσα σε αυτή τη κοινωνίας δημιουργήσαμε κομματικούς μηχανισμούς που έμαθα και αυτοί α τα παίρνουν από παντού , να κλέβουν το δημόσιο χρήμα να λαδώνονται υποθηκεύοντας τις επόμενες γενεές. Μετατρέψαμε την σχέση μας με την Πολιτεία σε ένα κρυφτο και μια σχέση ανεντιμότητας και ανειλικρίνειας, όπου το κράτος εκ προοιμίου μας θεωρεί απατεώνες και εμείς από την μεριά μας κάνουμε ότι μπορούμε για να δικαιώσουμε αυτή την απόφαση.
Εν τέλει ζούμε, όπως ζούμε, κλέβοντας τη ζωή και την ελπίδα της νέας γενιάς
Το αμάρτημά μας τελικά είναι η νεοελληνική πραγματικότητά .
Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010
Είναι η Νέα Δημοκρατία κόμμα εξουσίας;
μετα την ανακοινωση των νέων μέτρων διαβαζα το αρθρο αυτό του Διαμαντή Α. Σεϊτανίδη το οποιο βρήκα σε πολλά σημεία σωστο.
Αρχίζω από το τέλος, δηλαδή από την απάντηση: Όχι δεν είναι. Διότι, σε όλο τον κόσμο, δηλαδή στον δημοκρατικό κόσμο, τα πολιτικά κόμματα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: Στα κόμματα εξουσίας και στα κόμματα διαμαρτυρίας. Εδώ, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, υπάρχουν τρεις κατηγορίες: ένα κόμμα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ, αρκετά κόμματα διαμαρτυρίας, από αυτά της Αριστεράς μέχρις εκείνα που προήλθαν από διάσπαση της κεντροδεξιάς, και μια τρίτη κατηγορία στην οποία ανήκει η Νέα Δημοκρατία: Ένα κόμμα που όποτε παίρνει την εξουσία, δεν ξέρει τι να την κάνει και την παραδίδει όπως- όπως.
1.- Τι λένε οι αριθμοί
Η Ιστορία του ελληνικού δημόσιου βίου μετά το 1974 αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα αυτής της παραδοχής: Μέχρι το 1981, ακόμα και με τη στιβαρή παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η ΝΔ έχασε σε τρία χρόνια (1974- 1977) το 12% του εκλογικού σώματος (από 54% το 1974, στο 42% του 1977), κι άλλες 6 ποσοστιαίες μονάδες ως το 1981 (από 42% στο 36% το 1981).
Το 1990 επανήλθε στην διακυβέρνηση του τόπου με το επιβλητικό ποσοστό του 47% και μόλις τρία χρόνια αργότερα κατακρημνίστηκε χάνοντας τις εκλογές του 1993 με περίπου 7 ποσοστιαίες μονάδες και κάνοντας περίπου 11 χρόνια να ξανακερδίσει τις βουλευτικές εκλογές.
Το 2004 λοιπόν επανήλθε δόξη και τιμή, έχοντας συσσωρεύσει ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο στο πρόσωπο του τότε προέδρου της, Κώστα Καραμανλή. Όσο το ΠΑΣΟΚ επιχειρούσε να ανακτήσει την πολιτική του ταυτότητα, η Νέα Δημοκρατία απολάμβανε μια -επίπλαστη, όπως αποδείχτηκε- πολιτική κυριαρχία. Μόλις όμως το ΠΑΣΟΚ έλυσε τα προβλήματά του, η Νέα Δημοκρατία άρχισε μια απίστευτη κατρακύλα στις προτιμήσεις των Ελλήνων πολιτών, και κάθε κίνησή της ή πρωτοβουλία της απλώς επέτεινε και έκανε ασταμάτητη τη φθορά της. Το αποτέλεσμα ήταν η υποχρεωτική, πέραν της θέλησής της, προσφυγή στις κάλπες του Οκτωβρίου 2009 και η συντριπτική της ήττα. Αυτή τη φορά, η παραμονή της στη διακυβέρνηση του τόπου κράτησε πεντέμιση χρόνια.
2.- Τι λέει η πολιτική πραγματικότητα
Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι ποσοτικό, δηλαδή πόσα χρόνια ήταν η ΝΔ κυβέρνηση και πόσα το ΠΑΣΟΚ. Το ζήτημα είναι καθαρά ποιοτικό. Η Νέα Δημοκρατία -ας το πούμε καθαρά- δεν άσκησε ποτέ πραγματική εξουσία μετά από εκείνη τη μέρα του Μαϊου 1979, όταν οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Γεώργιος Ράλλης υπέγραψαν στο Ζάππειο Μέγαρο τη Συμφωνία Ένταξης της Ελλάδας στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Από τότε, μόνο διακυβέρνηση διαχειριστικού χαρακτήρα ασκεί, όποτε κερδίζει τις εκλογές. Γι αυτό και οι ήττες της έρχονται γρήγορα και είναι συντριπτικές – τόσο το 1993, όσο και το 2009. Είναι οι κυβερνητικές της θητείες σύντομες και οι ήττες της συντριπτικές γιατί ΔΕΝ ΑΣΚΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ, αλλά διαχειριστική διακυβέρνηση.
Στην περίοδο 1990- 1993 η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε με επιθετικό τρόπο να αλλάξει πολλά από τα κακώς κείμενα της οικονομίας και της κοινωνίας. Επιχείρησε να τιθασεύσει τον κομματικοποιημένο συνδικαλισμό. Να κάνει τις πρώτες απαραίτητες αποκρατικοποιήσεις. Να κτυπήσει τα μονοπώλια. Απέτυχε σε όλα κι έπεσε μέσα σε σφοδρή εσωπαραταξιακή σύγκρουση.
Στην περίοδο 2004- 2009 η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε και πάλι να ξεπεράσει τις παθογένειες κοινωνίας και οικονομίας, αυτή τη φορά με ήπιο τρόπο. Όμως, ούτε η ήπια προσαρμογή είχε αποτέλεσμα: Αρκούσαν οι πρώτες δονήσεις της διεθνούς κρίσης για να γίνει η δική μας οικονομία ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης, ενώ για αλλαγές στην κοινωνία, ούτε λόγος: Η Συνταγματική Αναθεώρηση βυθίστηκε στα ρηχά, η ενημέρωση ήταν και παρέμεινε στα χέρια της ποικιλώνυμης Αριστεράς, η δημόσια διοίκηση σχεδόν δεν αντελήφθη ότι το 2004 έγινε κυβερνητική αλλαγή, ίσως ακόμα και σήμερα θεωρεί -δικαίως- ότι το ΠΑΣΟΚ κυβερνά από το 1993 μέχρι σήμερα, αδιαλείπτως.
Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμμα εξουσίας, γιατί δεν θέλησε ποτέ να γίνει τέτοιο. Και ίσως ΑΥΤΗ είναι η πιο ισχυρή εντολή που δόθηκε στον Αντώνη Σαμαρά: Όχι απλά να ξανακάνει τη Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση, αυτό πια δεν λέει τίποτα στον απλό πολίτη. Η εντολή είναι να αλλάξει το DNA αυτού του κόμματος, να το κάνει αληθινά κόμμα εξουσίας. Για να τα καταφέρει, ο νέος αρχηγός της ΝΔ χρειάζεται τη συμπαράσταση ολόκληρης της κοινωνίας, η μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας σε αληθινό κόμμα εξουσίας είναι ένα πολιτικό διακύβευμα που ξεπερνά το στενό πολιτικό χώρο της κεντροδεξιάς και αφορά ΚΑΘΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΠΟΛΙΤΗ ανεξάρτητα από πολιτικές τοποθετήσεις ή κοινωνικές προτεραιότητες. Για να τα καταφέρει, πρέπει κι ο ίδιος ο Σαμαράς να ξεπεράσει το “βαθύ κόμμα των loosers” που οδηγούν κάθε αρχηγό της, από τον Ράλλη ως τον Καραμανλή, στην αναπόφευκτη ήττα.
Η μετάλλαξη της ΝΔ σε αληθινό κόμμα εξουσίας είναι εθνική υπόθεση.-
Αρχίζω από το τέλος, δηλαδή από την απάντηση: Όχι δεν είναι. Διότι, σε όλο τον κόσμο, δηλαδή στον δημοκρατικό κόσμο, τα πολιτικά κόμματα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: Στα κόμματα εξουσίας και στα κόμματα διαμαρτυρίας. Εδώ, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, υπάρχουν τρεις κατηγορίες: ένα κόμμα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ, αρκετά κόμματα διαμαρτυρίας, από αυτά της Αριστεράς μέχρις εκείνα που προήλθαν από διάσπαση της κεντροδεξιάς, και μια τρίτη κατηγορία στην οποία ανήκει η Νέα Δημοκρατία: Ένα κόμμα που όποτε παίρνει την εξουσία, δεν ξέρει τι να την κάνει και την παραδίδει όπως- όπως.
1.- Τι λένε οι αριθμοί
Η Ιστορία του ελληνικού δημόσιου βίου μετά το 1974 αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα αυτής της παραδοχής: Μέχρι το 1981, ακόμα και με τη στιβαρή παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η ΝΔ έχασε σε τρία χρόνια (1974- 1977) το 12% του εκλογικού σώματος (από 54% το 1974, στο 42% του 1977), κι άλλες 6 ποσοστιαίες μονάδες ως το 1981 (από 42% στο 36% το 1981).
Το 1990 επανήλθε στην διακυβέρνηση του τόπου με το επιβλητικό ποσοστό του 47% και μόλις τρία χρόνια αργότερα κατακρημνίστηκε χάνοντας τις εκλογές του 1993 με περίπου 7 ποσοστιαίες μονάδες και κάνοντας περίπου 11 χρόνια να ξανακερδίσει τις βουλευτικές εκλογές.
Το 2004 λοιπόν επανήλθε δόξη και τιμή, έχοντας συσσωρεύσει ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο στο πρόσωπο του τότε προέδρου της, Κώστα Καραμανλή. Όσο το ΠΑΣΟΚ επιχειρούσε να ανακτήσει την πολιτική του ταυτότητα, η Νέα Δημοκρατία απολάμβανε μια -επίπλαστη, όπως αποδείχτηκε- πολιτική κυριαρχία. Μόλις όμως το ΠΑΣΟΚ έλυσε τα προβλήματά του, η Νέα Δημοκρατία άρχισε μια απίστευτη κατρακύλα στις προτιμήσεις των Ελλήνων πολιτών, και κάθε κίνησή της ή πρωτοβουλία της απλώς επέτεινε και έκανε ασταμάτητη τη φθορά της. Το αποτέλεσμα ήταν η υποχρεωτική, πέραν της θέλησής της, προσφυγή στις κάλπες του Οκτωβρίου 2009 και η συντριπτική της ήττα. Αυτή τη φορά, η παραμονή της στη διακυβέρνηση του τόπου κράτησε πεντέμιση χρόνια.
2.- Τι λέει η πολιτική πραγματικότητα
Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι ποσοτικό, δηλαδή πόσα χρόνια ήταν η ΝΔ κυβέρνηση και πόσα το ΠΑΣΟΚ. Το ζήτημα είναι καθαρά ποιοτικό. Η Νέα Δημοκρατία -ας το πούμε καθαρά- δεν άσκησε ποτέ πραγματική εξουσία μετά από εκείνη τη μέρα του Μαϊου 1979, όταν οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Γεώργιος Ράλλης υπέγραψαν στο Ζάππειο Μέγαρο τη Συμφωνία Ένταξης της Ελλάδας στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Από τότε, μόνο διακυβέρνηση διαχειριστικού χαρακτήρα ασκεί, όποτε κερδίζει τις εκλογές. Γι αυτό και οι ήττες της έρχονται γρήγορα και είναι συντριπτικές – τόσο το 1993, όσο και το 2009. Είναι οι κυβερνητικές της θητείες σύντομες και οι ήττες της συντριπτικές γιατί ΔΕΝ ΑΣΚΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ, αλλά διαχειριστική διακυβέρνηση.
Στην περίοδο 1990- 1993 η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε με επιθετικό τρόπο να αλλάξει πολλά από τα κακώς κείμενα της οικονομίας και της κοινωνίας. Επιχείρησε να τιθασεύσει τον κομματικοποιημένο συνδικαλισμό. Να κάνει τις πρώτες απαραίτητες αποκρατικοποιήσεις. Να κτυπήσει τα μονοπώλια. Απέτυχε σε όλα κι έπεσε μέσα σε σφοδρή εσωπαραταξιακή σύγκρουση.
Στην περίοδο 2004- 2009 η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε και πάλι να ξεπεράσει τις παθογένειες κοινωνίας και οικονομίας, αυτή τη φορά με ήπιο τρόπο. Όμως, ούτε η ήπια προσαρμογή είχε αποτέλεσμα: Αρκούσαν οι πρώτες δονήσεις της διεθνούς κρίσης για να γίνει η δική μας οικονομία ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης, ενώ για αλλαγές στην κοινωνία, ούτε λόγος: Η Συνταγματική Αναθεώρηση βυθίστηκε στα ρηχά, η ενημέρωση ήταν και παρέμεινε στα χέρια της ποικιλώνυμης Αριστεράς, η δημόσια διοίκηση σχεδόν δεν αντελήφθη ότι το 2004 έγινε κυβερνητική αλλαγή, ίσως ακόμα και σήμερα θεωρεί -δικαίως- ότι το ΠΑΣΟΚ κυβερνά από το 1993 μέχρι σήμερα, αδιαλείπτως.
Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμμα εξουσίας, γιατί δεν θέλησε ποτέ να γίνει τέτοιο. Και ίσως ΑΥΤΗ είναι η πιο ισχυρή εντολή που δόθηκε στον Αντώνη Σαμαρά: Όχι απλά να ξανακάνει τη Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση, αυτό πια δεν λέει τίποτα στον απλό πολίτη. Η εντολή είναι να αλλάξει το DNA αυτού του κόμματος, να το κάνει αληθινά κόμμα εξουσίας. Για να τα καταφέρει, ο νέος αρχηγός της ΝΔ χρειάζεται τη συμπαράσταση ολόκληρης της κοινωνίας, η μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας σε αληθινό κόμμα εξουσίας είναι ένα πολιτικό διακύβευμα που ξεπερνά το στενό πολιτικό χώρο της κεντροδεξιάς και αφορά ΚΑΘΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΠΟΛΙΤΗ ανεξάρτητα από πολιτικές τοποθετήσεις ή κοινωνικές προτεραιότητες. Για να τα καταφέρει, πρέπει κι ο ίδιος ο Σαμαράς να ξεπεράσει το “βαθύ κόμμα των loosers” που οδηγούν κάθε αρχηγό της, από τον Ράλλη ως τον Καραμανλή, στην αναπόφευκτη ήττα.
Η μετάλλαξη της ΝΔ σε αληθινό κόμμα εξουσίας είναι εθνική υπόθεση.-
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Αραγε φταινε μονο Αυτοι: Εμεις; καθολου;
Όλη η χώρα βοά για τις ευθύνες των πολιτικών αλλά και των κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια σε αυτή τη κατάσταση,
Αλλά για τη κατάσταση φταίμε σε ισο βαθμό όλοι μας, άλλος γιατί ζήτησε να βάλει τα παιδιά του στο Δημόσιο σε θέσεις που δεν χρειαζόντουσαν, άλλος γιατί λάδωσε για να μπορέσει να παρανομήσει, άλλος γιατί έκλεψε το φόρο κλπ
Άραγε πόσοι στην επιχείρηση μας θα προσλαμβάναμε υπεράριθμους; πόσοι στο σπίτι μας θα δεχόμασταν να μας παίρνει τα λεφτά από το πορτοφόλι το παιδί μας; πόσοι θα αδειάζαμε το βόθρο του σπιτιού μας στη παραλία που κάνει το παιδί μας μπάνιο;.
Η διάφορα στα 2 αυτά παραδείγματα είναι απλή, πολλοί από μας δεν νιώθουν την Ελλάδα σαν δική τους πατρίδα, προφασίζονται ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στη πολιτεία και με τη νοοτροπία ότι μετράει μόνο « η πάρτη» τους πορεύονται σε αυτή τη ζωή, κάπως έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση
Ένα κράτος φαληρημένο, μια Ελλάδα να σέρνεται στα γόνατα και χιλιάδες συμπολίτες μας στην ανεργία..
Φυσικά και δεν είναι όλοι οι Έλληνες έτσι, Φυσικά και δεν σκάφτονται όλοι έτσι.
Είναι όμως πολύ μεγάλο μερίδιο που αργά και σταθερά τραβαει όλους τους υπόλοιπους στο βούρκο.
Ας «ξεκολλήσουμε» λοιπόν ας δείξουμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και ας προχωρήσουμε μπροστά.
Μπορούμε πάρα πολλά ενωμένοι σαν κοινωνία
Αλλά για τη κατάσταση φταίμε σε ισο βαθμό όλοι μας, άλλος γιατί ζήτησε να βάλει τα παιδιά του στο Δημόσιο σε θέσεις που δεν χρειαζόντουσαν, άλλος γιατί λάδωσε για να μπορέσει να παρανομήσει, άλλος γιατί έκλεψε το φόρο κλπ
Άραγε πόσοι στην επιχείρηση μας θα προσλαμβάναμε υπεράριθμους; πόσοι στο σπίτι μας θα δεχόμασταν να μας παίρνει τα λεφτά από το πορτοφόλι το παιδί μας; πόσοι θα αδειάζαμε το βόθρο του σπιτιού μας στη παραλία που κάνει το παιδί μας μπάνιο;.
Η διάφορα στα 2 αυτά παραδείγματα είναι απλή, πολλοί από μας δεν νιώθουν την Ελλάδα σαν δική τους πατρίδα, προφασίζονται ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στη πολιτεία και με τη νοοτροπία ότι μετράει μόνο « η πάρτη» τους πορεύονται σε αυτή τη ζωή, κάπως έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση
Ένα κράτος φαληρημένο, μια Ελλάδα να σέρνεται στα γόνατα και χιλιάδες συμπολίτες μας στην ανεργία..
Φυσικά και δεν είναι όλοι οι Έλληνες έτσι, Φυσικά και δεν σκάφτονται όλοι έτσι.
Είναι όμως πολύ μεγάλο μερίδιο που αργά και σταθερά τραβαει όλους τους υπόλοιπους στο βούρκο.
Ας «ξεκολλήσουμε» λοιπόν ας δείξουμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και ας προχωρήσουμε μπροστά.
Μπορούμε πάρα πολλά ενωμένοι σαν κοινωνία
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
