Η Σκληρή Νεοελληνική Πραγματικότητα

Τα τελευταία 30 χρόνια δανειστήκαμε από Γερμανούς Συνταξιούχους για να μπορέσουμε να αγοράσουμε BMW και Mercedes, προσλάβαμε λογιστές για να καταφέρουμε να δηλώσουμε λιγότερα στην Εφορία, , κάναμε εθνικό σπορ το φακελάκι στους δημόσιους λειτουργούς, το φροντιστήριο στους μαθητές , την δεύτερη αφορολόγητη δουλειά, ονομάσαμε επαγγελματικά αυτοκίνητα τις λιμουζίνες για να πηγαίνουμε με αυτές στα μπουζούκια. Στη προσπάθεια μας να ζήσουμε από τον τουρισμό εξαντλήσαμε τις ακτές, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, κάναμε Γεωτρήσεις παντού μετατρέποντας το υδροφόρο ορίζοντα σε θήλασα, μπαζώσαμε ρέματα, βάλτους, παραλίες και κάνουμε σε όλα τα στραβά μάτια. Κάλος μηχανικός ήταν αυτός που μπορούσε να μας βγάλει ένα αυθαίρετο να λαδώσει τη Πολεοδομία και το Δημο. Καλός πολιτικός αυτός που μπορούσε να καλύψει την παρανομία μας. Καλός εφοριακός αυτός που τα έπαιρνε για να κουκουλώσει μια υπόθεση. Προσλάβαμε Αλβανούς και άλλους ανασφαλίστους οικονομικούς μετανάστες ώστε να κάνουμε τη δουλεια μας φτηνότερα, αλλά στην συνέχεια είπαμε ότι δεν τους θέλουμε γιατί μας παίρνουν τις δουλειές.

Μάθαμε να πετάμε τα σκουπίδια μας στο δάσος, η στη θήλασα, να αδειάζουμε τους υπονόμους στη παραλία, εκπαιδευτήκαμε στο πως αποχαρακτηρίζουμε την δασική ή αγροτική μας ιδιοκτησία για να χτίσουμε την αυθαίρετη (ή νόμιμη) βιλλίτσα μας. Πασχίσαμε με νύχια και με δόντια να βάλουμε το παιδί μας στο δημόσιο αδιαφορώντας αν όσο προσθέτεις υπεράριθμους δημοσίους λειτουργούς μικραίνεις το κομμάτι της πίττας που παίρνει ο καθένας και φυσικά αδιαφορώντας αν ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να παράγει για να έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αξιοπρεπείς μισθούς.
Κατασπαταλήσαμε το Δημόσιο χρήμα και το Ευρωπαϊκό. Πλιατσικολογησαμε τον τόπο μας και κάναμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Και μέσα σε αυτή τη κοινωνίας δημιουργήσαμε κομματικούς μηχανισμούς που έμαθα και αυτοί α τα παίρνουν από παντού , να κλέβουν το δημόσιο χρήμα να λαδώνονται υποθηκεύοντας τις επόμενες γενεές. Μετατρέψαμε την σχέση μας με την Πολιτεία σε ένα κρυφτο και μια σχέση ανεντιμότητας και ανειλικρίνειας, όπου το κράτος εκ προοιμίου μας θεωρεί απατεώνες και εμείς από την μεριά μας κάνουμε ότι μπορούμε για να δικαιώσουμε αυτή την απόφαση.

Εν τέλει ζούμε, όπως ζούμε, κλέβοντας τη ζωή και την ελπίδα της νέας γενιάς

Το αμάρτημά μας τελικά είναι η νεοελληνική πραγματικότητά .