Δε φτιαχτήκαμε για να κοιτάμε κάτω

Κάθε κίνηση, κάθε χαρά και κάθε λύπη έχει τρία μέρη. Την αρχή, τη μέση και το τέλος. Κάθε ένα από αυτά θέλει να το έχεις γνωρίσει, μέσα από λάθη, μέσα από πόνο και ανησυχία, μέσα από όνειρα και μέσα από συντρίμια. Μα μόλις το γνωρίσεις, μόλις το κάνεις κομμάτι του εαυτού σου, σε ανταμοίβει.

Η άνοιξη που έρχεται μαζί με κάθε τι καινούριο και όμορφο σε δυναμώνει, σου θυμίζει ότι υπάρχουν όμορφα πράγματα σε αυτή τη γη. Και το αποδέχεσαι, ζεις την ΑΡΧΗ, ζεις την ένταση και την χαρά της θέλησης, ζεις τον αέρα και την αλλαγή. Νιώθεις...Ελπίζεις και ζεις.

Ο χρόνος απλώνει τις ρίζες του, και αν ήσουν σωστός, σε ανεβάζει ψηλά καθώς το δέντρο της αγάπης και της επαφής ψηλώνει. Αν ήσουν λάθος, το δέντρο παίρνει κλίση επικίνδυνη, και καθώς μεγαλώνει κουράζεται, η ίδια του η πρόοδος καταλήγει να είναι η καταστροφη του. Αδύνατο να είσαι σωστός, η ζυγαριά πάντα θα γέρνει, η κούραση πάντα θα έρχεται. Αυτή είναι η ΜΕΣΗ.

Μόλις αποδεχθείς την ζωή ως γεγονός, ως μια αλληλουχία πραγμάτων που απλά συμβαίνουν, χωρίς να νοιάζονται για το αν σου αρέσει ή όχι, τότε έχεις κάνει το τελευταίο βήμα, και...
απλά απελπίζεσαι και προσπαθείς να ελπίζεις, ασθμαίνεις και προσπαθείς να αναπνεύσεις, σε ξεχνάνε και προσπαθείς να αγαπήσεις, σε χτυπάει το παρελθόν και κοιτάς το μέλλον. Αυτό είναι το ΤΕΛΟΣ.

Αλλά ο χρόνος κυλάει πάντα, λίγο διαφορετικά από την αλήθεια, και σου καλύπτει τις πληγές, για αυτό το λόγο υπάρχει. Και μέσα από τα τραύματα σου, μέσα από τα αλλοιωμένα μέρη σου, σιγά σιγά, βγαίνει ο πραγματικός σου εαυτός. Για αυτό σκέψου, τώρα, τί θέλεις να γίνεις; Και άσε την ζωή να σε παρασύρει...

Να θυμάσαι, δεν φτιαχτήκαμε για να κοιτάμε κάτω