Το να ασχολείται κάποιος με το τι γίνεται γύρω του, στη γειτονιά, στο χωριό, την πόλη, το νομό του δεν είναι κάτι περίεργο. Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον…
Και όμως η ενασχόληση με τα κοινά σήμερα αποπνέει δυσοσμία, θεωρείται «ύποπτη» και οι ασχολούμενοι με αυτά, βιώνουν καθημερινά την απαξίωση προσπαθώντας να αποκρούσουν την εκ προοιμίου ταμπέλα του «διαπλεκόμενου».
Αν όμως έτσι έχει η κατάσταση (εν μέρει όχι αδίκως αφού όλοι μας τα τελευταία χρόνια είδαμε πολλά και ακούσαμε ακόμη περισσότερα), τελικά ποιος θα ασχοληθεί με το σήμερα και το αύριο; Αυτοί που πραγματικά ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία αλλά και αυτοί που θα σπεύσουν να ενταχθούν σε αυτή με την πρώτη ευκαιρία;
… Και εμείς οι υπόλοιποι τι κάνουμε; Μένουμε στην άκρη παρακολουθώντας απαθείς τις εξελίξεις, στο όνομα της όποιας επαγγελματικής ή άλλης σταδιοδρομίας; Μήπως μένουμε απαθείς υπακούοντας στην φωνή της όποια συντηρητικής λογικής επιτάσσει να αφήσουμε κάποιον άλλο να τραβήξει μπροστά στα δύσκολα; Τότε δεν είμαστε παρά απλά συνυπεύθυνοι και οφείλουμε τουλάχιστον να σιωπούμε ως ένδειξη ενοχής, αντί να σχολιάζουμε -και να κατακρίνουμε- εκ του ασφαλούς.
Σε μία εξαιρετικά δύσκολη εποχή για την Ελλάδα, πιθανώς την χειρότερη μεταπολεμικά, κανείς δεν περισσεύει. Οφείλουμε όλοι μας να είμαστε παρόντες. Να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να αφήσουμε πίσω όλα αυτά που εφήμερα μας χωρίζουν και να δούμε κατάματα την αλήθεια. Κανείς δεν θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη αν εμείς οι ίδιοι δεν το επιδιώξουμε, δεν το απαιτήσουμε, δεν προσπαθήσουμε για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου